Θα ήθελα να υποβάλλω προς τα μέλη του ΔΣ του Συλλόγου τα κάτωθι ερωτήματα:
Α) ισχύει το ότι έχει γίνει καταγγελία της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, και αν ναι, γιατί δεν υπήρξε – ούτε πρωθύστερα αλλά ούτε εκ των υστέρων – σχετική ενημέρωση προς το προσωπικό?
Β) ποια είναι τα αιτήματα βάσει των οποίων θα γίνουν οι διαπραγματεύσεις για την νέα Συλλογική Σύμβαση?
Γ) μέσα από ποιες συλλογικές διαδικασίες προέκυψε η απόφαση για την καταγγελία της Συλλογικής Σύμβασης στην παρούσα φάση?
Δ) θεωρείτε ότι δεν χρειάζεται να επαναδιατυπωθούν μέσω Γενικής Συνέλευσης οι σχετικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί πρωθύστερα του Μνημονίου?
Ευχαριστώ
Ιωάννα Βαλσαμίδου
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ 
Έχοντας πλέον ξεκάθαρο ότι
1.υπάρχουν εσωτερικές διαφωνίες στο ΔΣ
2.γίνονται κινήσεις από κάποια μέλη του ΔΣ τις οποίες δεν γνωρίζουν τα άλλα μέλη (κατάθεση νέας ΣΣΕ)
3.γράφονται κείμενα με προσωπικές απόψεις (ή έστω όχι συνολικές ) τα οποία έχουν την υπογραφή του ΔΣ
4.υπάρχει άρνηση συστηματική (και πιστεύω όχι απλώς έλλειψη ευαισθησίας, Τάκη) να ακούσει το ΔΣ όχι μόνο τις ανησυχίες αλλά και τις σκέψεις και προτάσεις των μελών του Συλλόγου
5.κάποιοι το έχουν πάρει το θέμα προσωπικά και έτσι όχι απλώς δεν μπορεί να υπάρχει αντικειμενικότητα αλλά υπάρχει και εκνευριστική ειρωνεία
6. υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του σώματος (2 φορές συγκεντρώσεις μεγάλου αριθμού υπογραφών) που δεν καλύπτεται από κινήσεις του ΔΣ
7. γίνονται σπασμωδικές κινήσεις που μας αφήνουν μετέωρους να αναρωτιόμαστε «γιατί τώρα γίνεται αυτό»
8. οι καταστάσεις και οι συγκυρίες για όλους είναι ιδιαίτερα δύσκολες όπως και οι ισορροπίες και εύκολα μπορούμε να ξεφύγουμε και να νομίσουμε ότι ένα ΔΣ μπορεί να πετύχει ουσιαστικά πράγματα και να μειώσει αισθητά τα κοινωνικά , οικονομικά , αξιακά κλπ μας προβλήματα
9. υπάρχουν άνθρωποι «ξεκούραστοι» που έχουν φρέσκες ιδέες
ΚΑΙ
Με δεδομένο ότι
Η θητεία του ΔΣ λήγει σύντομα
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ?
Να σταματήσει αυτή η αντιπαράθεση . Να γίνει μια Συνέλευση, ένας γόνιμος διάλογος, να μπουν υποψηφιότητες, να εκφράσει ο κάθε υποψήφιος τις απόψεις του τα σχέδια του και να αποφασίσουν τα μέλη του Συλλόγου πως θα είναι η συνέχεια και το μέλλον αυτού του οργάνου
α
Πέρα απο την ουσιαστική εκτίμηση που έχω πρός το πρόσωπο του Θανάση, οφείλω να ομολογήσω πως δυσκολεύτηκα να βγάλω ουσιαστικό νόημα τεκμηρίωσης απο το κείμενο-απάντηση (?).
Νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν πιο απλά απο την στιγμή που υπήρχαν λογικές απαντήσεις σε λογικές ερωτήσεις, που εδω και καιρό έχουν τεθεί. Ακόμα και στο ίδιο κείμενο της απάντησης στην Διεύθυνση που υπάρχουν άλματα αναντιστοιχίας και αντιφάσεων, δεν υπήρξε ακόμα και τώρα καμμιά ουσιαστική απάντηση. Το κείμενο του Θανάση απαντά σε πολιτικοιδεολογικά θέματα αλλά αποφεύγει την ταμπακιέρα ( Ασφαλιστικό συμβόλαιο, επανασύσταση επιτροπής, συλλογικές συμβάσεις, κ.α που έχουν τεθεί κι εχουν κουράσει εδω και καιρό).
Ελπίζοντας, λοιπόν, να μιλήσουμε κι απο κοντά, αποσαφηνίζω:
– «κριτήριο πολιτικού αυτισμού» : να προσπαθούν με κάθε τρόπο μέλη του σώματος να πάρουν απαντήσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα και να μην υπάρχει συγκεκριμένη ανταπόκριση, παρά πιθανά μόνο το κριτήριο μιας ενσυναίσθησης του τύπου : τουλάχιστον ακούω την αγωνία και τα ερωτήματα του κόσμου…αλλά σιωπώ.
– «Αν οι προαναφερθείσες κινήσεις των μελών του Δ.Σ αποτελούν προσωπικές επιλογές ή στρατηγικές τους, τότε το ζήτημα θα το λύσουν οι νέες εκλογές» ….νομίζω πως αυτό απο μόνο του διασφαλίζει την αποφυγή προσωπικής πολιτικής-ιδεολογικής στοχοποίησης των μελών του Δ.Σ εφόσον στηρίζεται στην προβλεπόμενη δημοκρατική διαδικασία του απολογισμού έργου και των νεών εκλογών, όπως συμβαίνει σε όλα τα συλλογικά όργανα που υπάρχουν.
– «…πως όλες οι ενέργειες αυτές που αποπνέουν συχνά το άρωμα ενός φρανκικού συνδικαλιστικού κορπορατισμού, πιθανόν να σχετίζονται και με το ιδιαίτερο νομικό και πολιτικό καθεστώς του Οργανισμού, που δεν αφήνει – πιθανά – περιθώρια αυτόνομου ανεξάρτητου και αυτοδύναμου συνδικαλισμού» . Αποτελεί προσωπική διαπίστωση έπειτα απο τις διεργασίες του τελευταίου χρόνου ( και είναι κατι που το έθεσα ως υπόθεση εργασίας και προβληματισμού για τις καταστατικές συνελεύσεις) πως η κρίση αυτή πιθανά να ανέδειξε και τα όρια ενός σωματείου στον ιδιαίτερο χώρο ( όπως σωστά επισημαίνει ο Θανάσης: «…καθώς θεωρώ ότι το ΚΕΘΕΑ ανήκει κατά κύριο λόγο στην κοινωνία…») του νομικού καθεστώτος που ορίζει το ΚΕΘΕΑ. Αυτό λοιπόν που θέτω σε συζήτηση είναι πως η διεκδίκηση της ευημερίας του Οργανισμού, της εξασφάλισης των εργασιακών διακαιωμάτων των εργαζομένων και της Διεύθυνσης, μπορεί να αποτελεί συνολική διεκδίκηση ενός κοινού «σώματος». Η ιδεολογική ταυτότητα του πλαισίου αυτού μπορεί να θυμίζεί corpus, αλλά μπορεί να είναι και μονόδρομος… (τι να κάνουμε?) τουλάχιστον μπορεί να βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τα όρια και την προοπτική μας. Έτσι μπορεί και να προστατεύονται και οι εκλεγόμενοι του σώματος απο το να διαχειρίζονται ένα βάρος που εκ των πραγμάτων είναι μεγάλο και φορτωμένοι όλες της δυσμορφίες της ιδιαίτερης νομικής φύσης ενός Οργανισμού, διαμορφωμένης στο επίπεδο αυτό, πέρα απο τα πρόσωπα που διευθύνουν και διευθύνονται.
Όσο για τις «ήττες του εργατικού κινήματος», αποτελούν νομίζω ιδεολογικές και προσωπικές θέσεις που δεν έχει νόημα να συζητηθούν εδώ, καθώς δίνουν και μια καλή αφορμή για μια εκ του σύνεγγυς πολιτικοσυζήτηση.
Σε εποχές κρίσης και αποδιοργάνωσης του συλλογικού η δυσπιστία, η επιθετικότητα και η διαταραγμένη επικοινωνία ενδημούν σε κάθε συλλογική λειτουργία. Οι απλουστεύσεις άσπρου – μαύρου, καλών και κακών είναι πιο εύκολος δρόμος, κι η στοχοποίηση του «κακού» είναι πάντα η απλή λύση.
Παραθέτω εκφράσεις που απευθύνονται στο ΔΣ: «βρίσκεται σε φάση συνδικαλιστικής ανωριμότητας» (Τάκης Χαλδαίος) «ενέργειες που αποπνέουν συχνά το άρωμα ενός φρανκικού συνδικαλιστικού κορπορατισμού», συνδικαλιστές ενός Οργανισμού «που δεν αφήνει – πιθανά – περιθώρια αυτόνομου ανεξάρτητου και αυτοδύναμου συνδικαλισμού» ή «το κριτήριο του πολιτικού αυτισμού» (Δημήτρης Γιαννάτος).
Βαριές κουβέντες από συναδέλφους που είναι κοντά στις διαδικασίες του Συλλόγου, τόσο κοντά που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν προϊόν άγνοιας.
Το ΔΣ του Συλλόγου μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά πράγματα ως προς την επάρκεια του να διασφαλίσει την λειτουργία και πνεύμα της συλλογικής λειτουργίας των συναδέλφων σε συνθήκες «ιστορικής ήττας» (επιμένω και θα επανέλθω σ’ αυτό), του κινήματος των εργαζόμενων και της ριζικής ανατροπής του «κοινωνικού συμβόλαιου» όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα, γιατί αυτό θα σήμαινε τα πράγματα μπορούν αύριο να γίνουν καλύτερα. Κι εκεί η κριτική είναι ευπρόσδεκτη. Όμως το πράγμα δείχνει πια να ξεφεύγει και χρειάζονται απαντήσεις και τοποθετήσεις
Το τι έκανε το ΔΣ για την ΣΣΕ απαντιέται νομίζω στην σχετική ανάρτηση.
Τις σκέψεις μου πάνω στο δίλημμα για την διεκδίκηση οικονομικών αιτημάτων στην ΣΣΕ το παρουσιάζω στην συνδικαλιστικά ανώριμη ανάρτηση: Συγκεντρωτικά αποτελέσματα ψηφοφοριών, στις 23/9. Το επαναλαμβάνω εδώ συνοπτικά: Πρέπει να μεταβάλλουμε κάθε χώρο εργασίας σε μετερίζι της αντιμνημονιακής πάλης μετά την αποτυχία να το ακυρώσουμε με τις κινητοποιήσεις της περασμένης άνοιξης και την φθίνουσα συμμετοχή των συναδέλφων και στον δικό μας εργασιακό χώρο; Έχει νόημα να εσωτερικεύσουμε την αντιπαράθεση μέσα στο ΚΕΘΕΑ όταν οι επιλογές είναι δύο (Βάζουμε αιτήματα για να τα αποσύρουμε μόλις βρούμε αντίσταση κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας ή τα διεκδικούμε αγωνιστικά σε μια διαδικασία αδιέξοδη καθώς η Δ/νση θα επικαλείται τον Νόμο για να μην τα δώσει);
Καταλαβαίνω ότι ένας αριθμός συναδέλφων έχει αυτή την άποψη, όπως και ένας αριθμός έχει την αντίθετη. Το ίδιο και για το Ασφαλιστικό της Αγροτικής ζωής, όπου η θέληση ενός σημαντικού αριθμού συναδέλφων ζήτησαν από τον Σύλλογο να κάνει κάτι, κι αυτό παραγνωρίζεται συστηματικά λες και το ΔΣ ξύπνησε ένα πρωί με μια παρορμητική ανάγκη να κάνει δημοψήφισμα.
Όλα αυτά συζητήθηκαν σε τρείς κύκλους συνελεύσεων και σε αρκετές συνεδριάσεις του ΔΣ. Ο Σύλλογος λειτουργεί με την αρχή της πλειοψηφίας, ο σεβασμός στην άποψη της μειοψηφίας δεν μπορεί να ακυρώσει τον σεβασμό στην πλειοψηφία, όσο οριακή και αν είναι αυτή. Ούτε βέβαια να οδηγήσει στην παράλυση, ειδικά σε καιρούς χαλεπούς.
Ποιον θεωρώ συνδικαλισμό φοιτητικού αμφιθέατρου ως αυτιστικός; Το να φέρνουμε και να ξαναφέρνουμε το ίδιο θέμα προκαλώντας έναν ατέρμονα διάλογο μέχρι που να μείνουν στο δωμάτιο οι ενεργές αγωνιστικές δυνάμεις που θα πάρουν την δίκαιη απόφαση, πάντα πολιτικά ορθοί, ωραίοι, αδιάβροχοι και ανεξίτηλοι, αδιαφορώντας για το αν η απόφαση αυτή θα έχει κάποιο νόημα για όσους η διαδικασία έστειλε μακριά. Είναι παρόμοιας ποιότητας αυτή η (κατά την γνώμη μου) λαθροχειρία όλα αυτά να βαφτίζονται διεκδίκηση εσωτερικής δημοκρατίας απέναντι σε κάποιους φρανκικούς που απεχθάνονται τις συνελεύσεις με σκοπό ποιόν; Να διαιωνίσουν την εξάρτηση της συλλογικής έκφρασης των εργαζόμενων από τις βουλήσεις της διοίκησης; Αν εδώ υπονοείται ότι ανεξαρτησία του συνδικαλισμού είναι η αδιαφορία για την πορεία του ΚΕΘΕΑ και η αναπαραγωγή ενός μοντέλου ταξικής πάλης όπως σε μια ιδιωτική επιχείρηση, τότε μαζί με το Καταστατικό του Συλλόγου δηλώνω εξαρτημένος, καθώς θεωρώ ότι το ΚΕΘΕΑ ανήκει κατά κύριο λόγο στην κοινωνία και (στο εσωτερικό) του στους εργαζόμενους όσο τουλάχιστον και στον διευθυντή του.
Αγαπητοί φίλοι, το να εσωτερικεύουμε τα αδιέξοδα μιας κατάστασης που χειροτερεύει καθημερινά και θα χειροτερέψει κι άλλο μπορεί να είναι δικαιολογημένο αλλά δεν μπορεί να είναι δικαιολογία. Είναι ενδιαφέρουσα από φαινομενολογική άποψη η τοποθέτηση ότι οι ήττες υπάρχουν μόνο στα κουρασμένα κεφάλια ενός ΔΣ που δεν καλεί να ενωθούμε με το ποτάμι αυτό που με τα λάβαρα ανοιγμένα ανεβαίνει προς τους ουρανούς της τελικής δικαίωσης. Αν το συμπέρασμα που βγάζουμε ως συνδικαλιστικά και πολιτικά σκεπτόμενα όντα είναι ότι αυτό που ότι συνέβη τον Μάη και τον Ιούνη πρέπει να θεωρηθεί νίκη, τότε ανοίγουμε τον δρόμο για ακόμα πιο σκληρές νίκες τέτοιας ποιότητας. Αν το εμπόδιο για τέτοιες νίκες είναι το ΔΣ που χαρακτηρίζεται από τις προαναφερθείσες ιδιότητες, αν πιστεύουν ειλικρινά κάποιοι ότι ο Σύλλογος οδηγείται στον γκρεμό, τότε τα πράγματα είναι απλά: Οι διαδικασίες υπάρχουν και η μομφή στο ΔΣ περιλαμβάνεται σ’ αυτές .
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Τάκη, αλλωστε ανάλογες απορίες και ανησυχίες έχω εκφράσει καιρό τώρα χωρίς απάντηση. Ιδιαίτερα το θέμα της αντίφασης ή και της «αθέλητης» παραπλάνησης του Σώματος, σχετικά με το δημοψήφισμα που ενυπόγραφα επανέρχεται απο πολλούς απο εμάς, μοιάζει απίστευτο πως δεν έχει αναγκάσει τα μέλη του Δ.Σ, σε άμεση αυτοκριτική, άμεση διευκρίνηση ή άμεση – έστω συγγνώμη. Εκτός, εαν μας ζητιέται να δικαιολογήσουμε τις συμπεριφορές αυτές με το κριτήριο του πολιτικού αυτισμού – γενικό φαινόμενο στο συνδικαλιστικό χώρο την τελευταία 30ετία.
Υ.Γ η εμπειρία του τελευταίου χρόνου ίσως είναι διδακτική προκειμένου να διερωτηθούμε για την άμεση τύχη και μέλλον του Σωματείου. Αν οι προαναφερθείσες κινήσεις των μελών του Δ.Σ αποτελούν προσωπικές επιλογές ή στρατηγικές τους, τότε το ζήτημα θα το λύσουν οι νέες εκλογές. Σκέφτομαι όμως πως όλες οι ενέργειες αυτές που αποπνέουν συχνά το άρωμα ενός φρανκικού συνδικαλιστικού κορπορατισμού, πιθανόν να σχετίζονται και με το ιδιαίτερο νομικό και πολιτικό καθεστώς του Οργανισμού, που δεν αφήνει – πιθανά – περιθώρια αυτόνομου ανεξάρτητου και αυτοδύναμου συνδικαλισμού. Και τότε θα πρέπει να διαλογιστούμε έντονα σχετικά με τι καταστατικές αλλαγές – στο κανονισμό λειτουργίας του Σωματείου – χρειάζονται να γίνουν και αν και ποιό νοήμα έχουν.
Τα ερωτήματα που θέτει η συνάδελφος είναι, αλήθεια, σημαντικά… πάντα πίστευα και πιστεύω ότι ένας ηλεκτρονικός ιστότοπος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη ζωντανή διεργασία μιας συνέλευσης… η σιωπή ωστόσο εδώ και καιρό από την πλευρά του ΔΣ ωθεί κι εμένα να γράψω δυο λόγια…
1. Είναι, νομίζω, σημαντικό να διακρίνουμε ανάμεσα στη «νομιμότητα» των κινήσεών μας και στην ουσιαστική επαφή και επικοινωνία με τις αγωνίες αυτών που εκπροσωπούμε – ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης – όταν συμμετέχουμε σε συνδικαλιστικά όργανα… εκεί ανάμεσα είναι η Πολιτική που οι ίδιοι πρεσβεύουμε…
2. Δεν έχει για μένα τόση σημασία αν καταγγέλθηκε η σύμβαση Ιωάννα, επειδή τυπικά μια σχετική απόφαση έχει ψηφιστεί από συνελεύσεις (με υπό συζήτηση απαρτία, και ορισμό οριακού αποτελέσματος, είναι αλήθεια)… περισσότερη σημασία έχει η έλλειψη ευαισθησίας από την πλευρά του ΔΣ απέναντι στις αγωνίες που εκφράζονται στο ερώτημά σου… η έλλειψη ουσιαστικής τοποθέτησης στο κείμενο του Δημήτρη Γιαννάτου – πριν λίγο καιρό… η απαξίωση κειμένων που υπογράφονται από συναδέλφους και ζητούν τα αυτονόητα… και άλλα πολλά…
3. Θυμάμαι να κατηγορούνται κάποιοι (όχι συγκεκριμένα) για συνδικαλισμό φοιτητικών αμφιθεάτρων… ο Θανάσης που το ανέφερε μπορεί να είχε δίκιο, μπορεί και όχι… δε θα μάθουμε μιας και ποτέ δεν ονομάστηκαν αυτοί… προηγούνταν κείμενα σ’ εκείνη την κουβέντα από την Φρατζέσκα Κωνσταντίνου, την Εριάννα Νταλιάνη, το Δημήτρη Γιαννάτο, τον υπογράφοντα και άλλους… Προσωπικά αποφάσισα να περιμένω την επόμενη συνέλευση μετά από αυτό. Ε, δεν τα κατάφερα επειδή το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ο δικός σας συνδικαλισμός φίλε Θανάση. Είναι φανερό πλέον ότι το ΔΣ – ως σώμα και όχι ως άτομα – βρίσκεται σε φάση συνδικαλιστικής ανωριμότητας κι όχι οι συνάδελφοι που προσπαθούν σε μνημονιακά σκοτάδια κι απόλυτη έλλειψη πληροφόρησης από μέρους σας να εκφράσουν όπως και όταν μπορούν την αγωνία τους για την εξέλιξη της εργασιακής τους πραγματικότητας…
4. Μου έχει γίνει ξεκάθαρο ότι υπάρχουν εσωτερικές διαφωνίες στο ΔΣ. Αυτό, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα. Δεν θα έπρεπε να εμποδίζει την κατανόηση κάποιων κραυγαλέων αντιφάσεων. Π.χ. Το Δημοψήφισμα: πως είναι δυνατόν να μην κατανοεί το ΔΣ ότι είναι αντίφαση το να θέτεις ένα ερώτημα όπου καλείται ο απαντών (δια της κατάφασης) να απεμπολήσει πιθανή ενσωμάτωση των εισφορών του στο μισθό όπως το πόρισμα πρέβλεπε, από τη μια, και από την άλλη το ίδιο το ΔΣ να επικαλείται το ότι αυτές οι εισφορές είναι μέρος του μισθού (σε επιστολή στον Διευθυντή); Αν είναι έτσι παιδιά, το δημοψήφισμα ήταν άχρηστο.
5. Αυτήν την περίοδο – πέρα από χλευασμούς, έξυπνες ατάκες, μη προσωποποιημένες προσβολές και σιωπή – αυτό που έχουμε ανάγκη είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, ανοιχτή και σε βάθος συζήτηση για όλα. Με μια ουσιαστική προϋπόθεση: Το ΔΣ θα πρέπει να διασφαλίσει – όσο περνάει από τα χέρια του – την προσβασιμότητα των μελών του συλλόγου στις συνελεύσεις. Με απλά λόγια: έγκαιρη ενημέρωση και χρονικό περιθώριο για συζήτηση (καλό είναι να διαβάσει κανείς όσα έγραψε ο Μιχάλης Σκουλούδης σχετικά με αυτό το θέμα μετά την προηγούμενη συνέλευση).
Κουραστικός ίσως αλλά και κουρασμένος…
πολύ σημαντικό θέμα για να μείνει αναπάντητο από το Δ.Σ. του συλλόγου…
Αν ισχύουν τα παραπάνω θεωρώ ότι υπάρχει θέμα με τις αρχές του συλλόγου καθώς δεν τηρούντε τα άρθρα 2 (παρ.6) ,6,8 και 9 του καταστατικού του συλλόγου.
Ας μας ενημερώσει κάποιος…