Ενδιαφέρουσες δημοσκοπήσεις του τελευταίου μήνα – Σταθείτε ιδιαίτερα στην γνώμη του κοινού στη τελευταία απεργία στο ΜΕΤΡΟ και την επιστράτευσή τους, η οποία δείχνει πως κάθε άλλο παρά η ελληνική κοινωνία συντάχθηκε ολόκληρη υπέρ του αυταρχικού αυτού μέτρου!!
Πέμπτη, 07 Φεβρουαρίου 2013
Πανελλαδική τηλεφωνική έρευνα, χωρίς κάλπη σε δείγμα 1.027 ατόμων, ηλικίας 18 ετών και άνω που διαθέτει το εκλογικό δικαίωμα, 1-5/2/2013. Πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ και της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Παρουσιάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ: 7/2/2013
Τα θέματα του Βαρόμετρου:
- Γνώμη για την επιστράτευση των απεργών του Μετρό
- Προτεραιότητα μεταξύ νόμου/τάξης & δικαιωμάτων/ελευθεριών
- Διάθεση αποταμιεύσεων στο χρόνο που πέρασε
- Αξιολόγηση του ελληνικού φορολογικού συστήματος
- Υποκειμενική παράσταση για τον αριθμό των πολιτών που φοροδιαφεύγουν
- Απόψεις για τη σημερινή κοινωνία
- Κατεύθυνση της χώρας
- Προσδοκίες για τις εργασιακές διενέξεις κατά το επόμενο τρίμηνο
- Προσδοκίες για την κατάσταση της οικονομίας την προσεχή 5ετία
- Μνημόνιο: Υπέρ, ή κατά;
- Δημοτικότητα πολιτικών αρχηγών
- Καταλληλότερος Πρωθυπουργός
- Καλύτερη κυβέρνηση για την χώρα
- Ικανοποίηση από Κυβέρνηση / Αξιωματική Αντιπολίτευση
- Δημοτικότητα πολιτικών κομμάτων
- Κατεύθυνση του ΠΑΣΟΚ
- Κατεύθυνση της ΔΗΜΑΡ
- Καλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης
- Αναγκαιότητα διεξαγωγής Βουλευτικών εκλογών
- Γνώμη για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών
- Παράσταση νίκης
- Εκτίμηση της εκλογικής επιρροής των πολιτικών κομμάτων
Τα αποτελέσματα του Βαρόμετρου:
Σημείωση σχετικά με την “εκτίμηση της εκλογικής επιρροής”:
| Κύμα: 1-5/2/2013 | Ποσοστό | Περιθώριο σφάλματος (+/-) | 95% Διάστημα εμπιστοσύνης |
|---|---|---|---|
| ΝΔ | 28,5 | 3 | 25,5 – 31,5 |
| ΣΥΡΙΖΑ | 29 | 1,5 | 27,5 – 30,5 |
| ΠΑΣΟΚ | 7 | 1,5 | 5,5 – 8,5 |
| ΑΝΕΛ | 8 | 2 | 6 – 10 |
| ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ | 11,5 | 2 | 9,5 – 13,5 |
| ΔΗΜΑΡ | 6 | 1,5 | 4,5 – 7,5 |
| ΚΚΕ | 5,5 | 1 | 4,5 – 6,5 |
| ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ | 1,5 | 1 | 0,5 – 2,5 |
| ΑΝΤΑΡΣΥΑ | 1 | 0,5 | 0,5 – 1,5 |
| Λοιπά | 2 |
Η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί η Public Issue για την «εκτίμηση της εκλογικής επιρροής» προϋποθέτει την ύπαρξη χρονοσειράς είκοσι (20) τουλάχιστον μηνιαίων παρατηρήσεων. Η προϋπόθεση αυτή πληρείται σήμερα για όλα τα αναφερόμενα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ).
Τα εκτιμώμενα ποσοστά παρουσιάζονται με στρογγυλοποίηση των ποσοστών, με ακρίβεια μισής εκατοστιαίας μονάδας. Το περιθώριο σφάλματος της εκτίμησης που δίδεται, προκύπτει από τα υποδείγματα χρονολογικών σειρών (Kalman, ARIMA), με τα οποία πραγματοποιείται η εκτίμηση και δεν πρόκειται για το γνωστό δειγματοληπτικό σφάλμα (sampling error). Το διάστημα εμπιστοσύνης για κάθε κόμμα δίνει τα όρια της εκλογικής του επιρροής, τον τρέχοντα μήνα, στο 95% των περιπτώσεων.
Το ποσοστό όσων κομμάτων υπερβαίνουν το 1% δίδεται αυτοτελώς, ενώ εκείνων που είναι μικρότερο από 1% περιλαμβάνεται στην κατηγορία «λοιπά» κόμματα. Σε αυτήν την περίπτωση, τα αντίστοιχα περιθώρια σφάλματος δεν υπολογίζονται από κάποιο υπόδειγμα ανάλυσης χρονοσειρών, λόγω αδυναμίας εκτίμησης για τα εν λόγω κόμματα, αλλά από το δειγματοληπτικό σφάλμα.
Αναλυτικά, για τη μεθοδολογία της εκτίμησης, βλέπε την ιστοσελίδα:
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ 
Έχω την εντύπωση πως η ερμηνεία πρέπει να αναζητηθεί στην αλλαγή που έχει φέρει στο συλλογικό θυμικό των ελλήνων η υπογραφή της δανειακής σύμβασης και η απομάκρυση του ενδεχόμενου εξόδου από το Ευρώ. Η τρομοκρατία των συνεπειών της εξόδου (συνεπειών υποθετικών ή πραγματικών, αδιάφορο για την υπόθεση που κάνω εδώ), ήταν αυτό που κυριάρχησε και υπαγόρευσε την πολιτική στάση στην συγκυρία των τελευταίων μηνών. Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, το δίπολα ανάμεσα σε «ρεαλιστές» και «τυχοδιώκτες», αλλά και η επένδυση στο σενάριο πως η δανειακή σύμβαση δεν θα υπογραφεί και η κυβέρνηση θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, αν η βασική της επαγγελία διαψευστεί, επέβαλλαν μια ιδιότυπη κοινωνική συναίνεση ή καλύτερα ανοχή.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός των προηγούμενων μηνών δεν ήταν απλά : «μ’ αυτά που κάνετε ενοχλείτε την υπόλοιπη κοινωνία», ο εχθρός του λαού έφερε και το στίγμα «μ’ αυτά που κάνετε βάζετε σε κίνδυνο το μνημόνιο και οδηγείτε την χώρα στην χρεωκοπία και την έξοδο από το Ευρώ».
Εδώ νομίζω πως η «νίκη» της τρικομματικής κυβέρνησης έχει μέσα το σπέρμα των προβλημάτων που θα συναντά όλο και πιο συχνά από δω και πέρα. Από την στιγμή που η συναγερμός για το τσουνάμι της χρεωκοπίας θεωρείται λήξας, όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες και πρόσωπα θα συνειδητοποιούν πως το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έφυγε από το Ευρώ δεν σημαίνει πως τα Ευρώ μένουν στην Ελλάδα ή στις τσέπες των πολιτών, φέυγουν με όλο και πιο γρήγουρους ρυθμούς. Το ενδιαφέρον εύρημα για την αντιμετώπιση της απεργίας του μετρό δείχνει ότι η «αρραγώς εχθρική κοινή γνωμη»απέναντι στις κινητοποιήσης» υπάρχει μόνο στις κατευθυνόμενες ειδήσεις. Αν έχω δίκιο στα παραπάνω θα δούμε τους κοινωνικούς αγώνες να πολλαπλασιάζονται, καθώς η εφαρμογή των όρων της σύμβασης και οι επιταγές αυτών που πραγματικά κυβερνούν συνεπάγονται γενική αναμέτρηση με την κοινωνία και δοκιμάζουν την συνοχή του πολιτικού μπλόκ εξουσίας. Αλλά, ούτως ή άλλως, το πολιτικό κόστος στις μέρες μας έχει απαξιωθεί, οι πολιτικόι στα κρίσιμα υπουργεία είναι αναλώσιμοι μιας χρήσης (και βραχείας χρήσης), ο Στουρνάρας πολύ γρήγορα θα κάνει παρές στον Παπαδήμο κλπ.
Αυτό δεν σημαίνει πως οι προυποθέσεις για νικηφόρους κοινωνικούς αγώνες μπορούν να εκπληρωθούν έτσι εύκολα. Η απαξίωση του πολιτικού κόστους έχει στερήσει από τον παραδοσιακό συνδικαλισμό το βασικό του όπλο, που ήταν η υπενθύμιση του πολιτικού κόστους στην πολιτική ηγεσία, την ίδια στιγμή που αποτελούσε μέρος της. Δείτε το σχήμα:
Ο Φούφουτος εκλέγεται και αποκτά καρέκλα ως μέλος της ΔΑΚΕ/ΠΑΣΚΕ κλπ., στην οποια ανήκει. Λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης των πολιτικών του κόμματας του μέσα στον κοινωνικό του χώρο. Όμως για να έχει την νομιμοποίηση της βάσης και να διατηρήσει την καρέκλα, πρέπει να κάνει κάτι για το καλό της βάσης. Κι αυτό είναι κατα καιρούς να κάνει πως χτυπά την γροθιά στο εικονικό τραπέζι μιας εικονικής διαπραγμάτευσης, και επισείει στην κυβέρνηση το κόστος αν δεν υποχωρήσει στα «ρεαλιστικά» τουλάχιστον αιτήματα από τον μακρύ κατάλογο που υποβάλλει. Κι αν χρειαστεί, μια απεργία μπορεί να υπενθυμίσει στο κόμμα πως ο Φούφουτος ελέγχει τον δείνα αριθμό ψηφοφόρων και μορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να καταγραφούν όλα αυτά στις δημοσκοπήσεις και πάει λέγοντας. ‘Αυτό ήταν το «win – win» σχήμα δεκαετιών. Τώρα όμως δεν δουλεύει. Οπότε οι όποιοι αγώνες έρθουν, αν θέλουν να είναι νικηφόροι, θα πρέπει να λειτουργήσουν σε μια καινούργια βάση: Η μορφή δεν μπορεί να είναι ούτε η εθιμοτυπική 24ωρη της ΓΣΕΕ, ούτε οι λεονταρισμοί χωρίς αντίκρυσμα απέναντι στην κρατική καταστολή που σίγουρα θα υποστούν. Πρέπει κυριολεκτικά να είμαστε έτοιμοι να ματώσουμε. Το περιεχόμενο τέτοιων αγώνων δεν μπορεί να μην έχει και οραματικά στοιχεία, όταν το κόστος μιας κινητοποίησης είναι τόσο μεγάλο δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος ενός οράματος για ένα διαφορετικό αύριο, πέρα από τις παθογένειες που μας έφεραν το μνημόνιο και πέρα απο τις θανάσιμες για τους πολλούς συνταγές των επικυρίαρχων. Οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται επειδή πεινάν απλά, τότε μπορεί απλά να αρπάξουν το πιάτο του διπλανού, εξεγείρονται όταν ονειρεύονται.
Φαίνεται πως η εποχή που η κοινωνία στο μεγάλο της ποσοστό ανειρεύταν απλά μια έξοδο από τον εφιάλτη του μνημονίου στις ανθισμένες κερασιές του 2004 κι έψαχνε αυτόν που θα την οδηγήσει και πάλι στην γή της επαγγελίας (κόβοντας και δρόμο για να μην περπατήσει), έχει περάσει. Αυτό φαίνεται με ένα έμμεσο τρόπο στην επιρροή των κομμάτων που αποπνέει αδιέξοδο που αύριο θα εκφραστεί: Δεν υπάρχει Μωησής στην έρημο αυτή. Ο δρόμος πρέπει να χαραχτεί από την αρχή πλέοντας σε αχαρτογράφητα νερά.