Είμαστε όλοι …εκπαιδευτικοί. Όπως ήμασταν όλοι εργαζόμενοι στη ΜΕΤΡΟ Α.Ε, όπως ήμασταν λιμενεργάτες, ταξιτζήδες και αγρότες. Όπως ήμασταν όλοι εργαζόμενοι στην Ψυχική υγεία και στα νοσοκομεία. Όπως ήμασταν όλοι σκουπιδιάρηδες και εργάτες στην Μανωλάδα… Το νέο οικονομικό ολοκληρωτικό καθεστώς έχει φροντίσει γι’αυτό, διαλύοντας τις ροζ ατομικιστικές αυταπάτες που τράφηκαν τον καιρό της παρασιτικής ανάπτυξης. Η κοινωνικοποίηση της δουλείας στην μικρή μας αποικία, δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Οι «αγορές» και το αυταρχικό κράτος μας το θυμίζει κάθε στιγμή από την μια και μας οδηγεί με ασφαλείς τρόπους να το ξεχνάμε από την άλλη, για να κοιτάμε την …πάρτη μας.
Ήμασταν όλοι, λοιπόν… αλλά ενωμένοι δεν ήμασταν. Μαζί δεν ήμασταν. Τώρα που το Υπουργείο Οικονομικών (και όχι το Παιδείας) αποφασίζει δυο ώρες παραπάνω για τους καθηγητές, ελπίζοντας σε παραιτήσεις, αναγκαστικές μεταθέσεις ή απολύσεις, για να βγουν τα νούμερα των ανθρωποθυσιών της τρόικας, είναι μια καλή ευκαιρία να κριθεί το ΜΑΖΙ. Άλλωστε και στην ζωή, αλλά ιδιαίτερα και στον χώρο μας η έννοια της μαθητείας, της εκπαίδευσης, της γνώσης είναι καθημερινό και καθολικό στοιχείο εξέλιξης. Τι άλλο είναι η θεραπεία, κατά μια έννοια, παρά μια «εκπαιδευτική» συνολική διαδικασία μάθησης του εαυτού, του «άλλου», των σχέσεων, του παρελθόντος ή του μέλλοντος;. Και πόσες φορές δεν αναζητούμε σε γνωστικά πεδία και συμβολισμούς της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας, το νόημα της συνεχούς αλλαγής και της προσωπικής ανάπτυξης, για να το θυμίζουμε συνεχώς στους θεραπευόμενους; Και πόσες φορές δεν επικαλούμαστε τον …θεραπευτικό «δάσκαλο» που μας έμαθε το νόημα της ζωής; Ένας «δάσκαλος» μου είπε ετούτο, ο «δάσκαλός» μου στο τάδε Κέντρο μου είπε το άλλο, … Τώρα, λοιπόν, κρίνεται η προσωπική μας σχέση με τη διδασκαλία, για να μην είναι τα παραπάνω, κούφια λόγια και μια μετα-νεωτερική μόδα που αναμασάμε για να γίνουμε «σοφοί» επαγγελματίες και καταξιωμένοι στο …χώρο. Σχολεία άλλωστε έχουμε κι εμείς. Και επειδή ο δρόμος της… «χώνευσης» και της αποδοχής των εννοιών της εκπαίδευσης και της γνώσης στον Οργανισμό μας και στον κάθε εργαζόμενο, συνδέεται άμεσα με την έννοια της … «συγχώνευσης», καλό θα είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την σχέση του με το ΜΑΖΙ. Να γίνουμε όλοι δάσκαλοι και μέσα και έξω, με την ουσιαστική και ανατρεπτική ουσία που μπορεί να πάρει η λέξη, δηλαδή!
Η κυβέρνηση που διαλύει την Παιδεία και δημιουργεί 64% ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών, δεν μπορεί να νοιάζεται για τα κεφάλια που εξοντώνει. Το αυταρχικό μόρφωμα που κυβερνά και διαλύει την Υγεία, δεν μπορεί να ξεκινά από ανθρωπιστική αφετηρία για το …συμμάζεμα των Οργανισμών. Οι «εξαρτημένοι» πολιτικοί δεν μπορεί να μιλούν για απεξάρτηση και νομοσχέδια που την ορίζουν, όταν αρκεί μια οικονομικοτεχνική μελέτη για να τους αδειάσει σε μια νύχτα αυτό που υποτίθεται με … υπευθυνότητα ετοίμασαν.
Το ζήτημα της συμπαράστασης και της σύμπλευσης με τους καθηγητές, είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικό. Το μέτωπο αυτό πρέπει να είναι διευρυμένο. Μιλάμε για το μέλλον τώρα, όχι για τις ανεπάρκειες ή τις στρεβλώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος που όλοι γνωρίζουμε. Η ολοκληρωτική κυβέρνηση, γνωρίζει πότε ανοίγει ένα θέμα, ποντάροντας πάντα στην σπίλωση και αξιοποιώντας τόσο τις αντιφάσεις που υπάρχουν σε κάθε εργασιακό τόπο όσο και τον ιδεολογικό «αστυνομικό» μηχανισμό των ΜΜΕ. Απλός ιδιώτης, λοιπόν, που σκέφτεται πως κάπου δίπλα του υπάρχει μια απεργία κάποιων καθηγητών ή «δάσκαλος» που δεν υποτάσσεται ; Ας γίνουμε όλοι δάσκαλοι, λοιπόν!
Μακριά, από την λογική του «μαύρο – άσπρο», μακριά από τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την… γοητεία του, μακριά από το ενδιαφέρον μόνο για το δικό μου χώρο που το θεωρώ … «φέουδό» μου, την εποχή της μεταμοντέρνας και φασιστικής φεουδαρχίας.
Ας γίνουμε «δάσκαλοι», λοιπόν, γιατί αλλιώς θα είμαστε μόνο «επαγγελματίες» θεραπευτές…
Δημήτρης Γιαννάτος
Αντιπρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΕΘΕΑ 