Πρόταση για συζήτηση απο μέλος του συλλόγου

5 σκέψεις σχετικά με το “Πρόταση για συζήτηση απο μέλος του συλλόγου”

1. ας μην ξεχνάμε ότι το ΚΕΘΕΑ με όλα τα καλά που αναφέρεις έχει επίσης και το πιο κακοπληρωμένο προσωπικό εργασίας, με αποκλειστικές συμβάσεις και 24ωρη δέσμευση, και με δυσκολία στην παρούσα φάση να πάρει τα χρήματα που του αναλογούν από την ασφάλεια που έχει πληρώσει τόσα χρόνια ο φορέας στο όνομα του καθενός, με συρίκνωση – κατά την ταπεινή μου γνώμη και της συλλογικής σύμβασης από 2ετή σε 1ετή λόγω συνθηκών κλπ.
   Αν έβλεπα λοιπόν κινητοποιήσεις θα τις έβλεπα περισσότερο με στόχο να υπερασπιστούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα και όχι σε αυτή την φάση τα συμφέροντα του ΚΕΘΕΑ. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε αυξήσεις? Αν υποθέσουμε ότι δείχνουμε κατανόηση σε αυτό εξ αιτίας του νόμου που δεν το επιτρέπει ας ζητήσουμε τουλάχιστον άλλα πράγματα. Θα ήθελα επίσης να καταθέσω την αντίρρησή μου για την «λευκή απεργία». Παρά το γεγονός ότι δουλεύουμε σε έναν οργανισμό που παρέχει πολύ αξιόλογο έργο στον χώρο της απεξάρτησης δεν παύουμε να είμαστε εργαζόμενοι με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών οφείλεται και σε εμάς και μία απεργία χωρίς αυτές να βάλλονται θεωρώ ότι είναι μόνο συμβολική αν τα πάντα συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά. Απεργία σημαίνει «κλείσιμο» και να μην γίνονται οι καθημερινές εργασίες και όχι και να απεργώ και να μην πληρώνομαι και να δουλεύω!

   Απάντηση
2. Το άρθρο βγάζει κοινωνικό αυτοματισμό ο οποίος καλλιεργείται εντέχνα τα τελευταία 30 χρόνια, με αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ.
   Δεν είμαστε εμείς οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί. Πίσω από τους οργανισμούς (και τα πολιτκά παιχνίδια που παίζουν με αυτούς, άλλη συζήτηση) βρίσκονται εργαζόμενοι, οι οποίοι δέχονται την επίθεση που μας γυρνάει σε εργασιακό μεσαίωνα.

   Απάντηση
3. «…Σταδιακά, ομάδες του πληθυσμού εστρέφοντο εναντίον άλλων ομάδων, θεωρώντας τες υπαίτιες του κακού: ανά διαστήματα, κακοί ήσαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι, οι ΔΕΗτζήδες, οι γιατροί κ.ο.κ»

   «…μειώθηκε η ενεργητικότητα η τόσο αναγκαία για υπέρβαση της κρίσης· αφετέρου, όλοι εστράφησαν εναντίον όλων».

   To θέμα δεν το μέσο διεκδίκησης ή πίεσης, αλλά το «πολιτικό» και διεκδικητικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο το εντάσσεις. Όταν το μνημόνιο και η κυβέρνηση ως μέσο καταστολής, κυριαρχίας και επιβολής των μέτρων, υποθάλπει και ενισχύει τον κατακερματισμό και τον διαχωρισμό των εργαζομένων σε πατρίκειους και πληβείους, σε υπερβολικά εργαζόμενους με ζήλο και σε ακαμάτηδες, τεμπέληδες ή φοροκλέπτες, τότε να υιοθετείς αντίστοιχο τρόπο διαμαρτυρίας, φαντάζει σε άποψη τακτικής τουλάχιστον αφελές (για να χρησιμοποιήσω ήπια έκφραση). Όσο για τα διεκδικητικά μέσα των εργαζομένων, εναλλακτικά των «κανονισμένων» απεργιών, την προσωπική μου γνώμη, έχω καταθέσει σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη- τεύχος 32, με τίτλο : «Απ΄τις «κανονισμένες» στις «κοινωνικές» απεργίες». Αν δε μπορείς να το βρείς, μπορώ να στο στείλω. Χαιρετώ!

   Απάντηση
4. @Dimitris Giannatos

   Δυστυχώς δεν κατάλαβα ακριβώς το σχόλιο σου…με την έννοια: βρίσκεις νόημα σε αυτή την πρόταση;
   Θα με ενδιέφερε η άποψη σου όπως και η άποψη κ΄ άλλων συναδέλφων!

   Με εκτίμηση

   Ηλίας Παρασκευόπουλος

   Απάντηση
5. «…Στην αρχή της κρίσης πολλοί ισχυρίζονταν, εντός και εκτός Ελλάδος, ότι η κύρια αιτία ήταν η κακή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, η υπερτροφία και η ενδημική διαφθορά του δημόσιου τομέα· αργότερα προστέθηκαν η χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η δύσκαμπτη εργατική νομοθεσία, τα κλειστά επαγγέλματα και τα λοιπά – μπορούμε να συνεχίσουμε επί πολύ. Οι ίδιοι αναλυτές επικαλέστηκαν σποράδην ακόμη και το κακό γονίδιο του Ελληνα: την ανυπακοή, την απειθαρχία, την ανομία, την εγγενή ροπή τάση για ανταρσία και βία… Σταδιακά, ομάδες του πληθυσμού εστρέφοντο εναντίον άλλων ομάδων, θεωρώντας τες υπαίτιες του κακού: ανά διαστήματα, κακοί ήσαν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι συμβολαιογράφοι, οι ΔΕΗτζήδες, οι γιατροί κ.ο.κ.

   Μεγεθυσμένες αυτές οι αιτιάσεις από την πλειονότητα του πολιτικού συστήματος, από «ουδέτερους» τεχνοκράτες και από μέγα μέρος των μίντια, εσωτερικεύθηκαν από τους πολίτες, με διπλή ζημιά: αφενός, έχασαν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους, μειώθηκε η ενεργητικότητα η τόσο αναγκαία για υπέρβαση της κρίσης· αφετέρου, όλοι εστράφησαν εναντίον όλων. Πολύ περισσότερο, οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν με το αίμα τους μια κρίση που δεν είναι δική τους, ή τουλάχιστον μόνο δική τους…»

   REDNotebook
   26 Νεμβρίου 2010 – 5:28 πμ | Νίκος Γ. Ξυδάκης

   Απάντηση

Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για την εξάλειψη των ανεπιθύμητων σχολίων. Μάθετε πως επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.